Ντέι-Λιούις, Σέσιλ

(Cecil Day-Lewis, Μπαλιντάμπερ, Ιρλανδία 1904 – Χάι Μπάρνετ 1972). Άγγλος ποιητής και δοκιμιογράφος. Σπούδασε στην Οξφόρδη όπου συνδέθηκε φιλικά με τους Όντεν, Σπέντερ και Μακ Νις, με τους οποίους συγκρότησε την ομάδα της γενιάς του τριάντα, που ήταν προσανατολισμένη προς την αριστερή ιδεολογία και τη στρατευμένη ποίηση. Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα το 1925· στην αρχή ήταν επηρεασμένος από τους Έλιοτ, Χόπκινς και Όουεν, αλλά κατόπιν ξαναγύρισε στις παραδοσιακές μορφές. Το 1951 του ανατέθηκε η έδρα της ποίησης στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης· τότε έκανε ένα περίφημο εναρκτήριο μάθημα: Το καθήκον του ποιητή (1951). Τα ποιητικά έργα που έγραψε ο Λ. μετά το 1929 έχουν συγκεντρωθεί σε διάφορους τόμους και σε γενικές συλλογές, μεταξύ των οποίων αξίζει να σημειωθεί εκείνη του 1954. Πλάι στην πεζογραφική του παραγωγή, που είναι μικρότερης αξίας, πρέπει v’ αναφερθεί και η εργασία του ως μεταφραστή των κλασικών (Γεωργικά, 1941, Αινειάς, 1952). Αξιοσημείωτο ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα κριτικά και αισθητικά του δοκίμια Μια ελπίδα για την ποίηση (1934) και Η ποιητική εικόνα (1946).